Dąbrowski Zdzisław (1875–1920), inżynier-konstruktor, syn Zdzisława Hipolita i Tekli ze Stępowskich, ur. w Brodach (woj. kieleckie), ukończył w r. 1894 gimnazjum I w Kijowie, a następnie studiował matematykę na Uniwersytecie Kijowskim, po czym wstąpił na wydział mechaniczny Instytutu Technologicznego w Petersburgu. Jako student brał czynny udział w ruchu niepodległościowym i więziony był w Cytadeli warszawskiej.

Ukończywszy w r. 1901 Instytut ze stopniem inżyniera-technologa, objął posadę konstruktora w fabryce K. Rudzki i Ska w Warszawie, skąd przeszedł w r. 1904 na takież stanowisko do Zakładów Dnieprowskich w Kamienskoje; w r. 1905 został pomocnikiem kierownika warsztatów mechanicznych, a w r. 1907 inżynierem-asystentem w wydziale wielkopiecowym. Po 12 latach pracy w Kamienskoje przerzucił się na Ural, zaangażowany przez Tow. Białoreckich Zakładów do budowy huty żelaznej u stóp Góry Magnitnej. Wskutek rewolucji i związanych z nią wypadków opuścił Ural w początkach r. 1919 i uszedł na Syberię, gdzie w lipcu tegoż roku wstąpił do V dywizji Wojsk Polskich w charakterze inżyniera-porucznika w wydziale zaopatrzeń technicznych.

Po kapitulacji V dywizji w styczniu 1920 został, jako polski oficer, zaaresztowany przez bolszewików i osadzony początkowo w obozie jeńców w Gródku nad Jenisjejem, a następnie w krasnojarskim więzieniu, w którym zmarł 13 VII 1920.

Wiadomości dostarczone przez wdowę i kolegów zmarłego.          

Zygmunt Przyrembel